Gece! Sessizliğin Korkutuyor Beni...

Gece… Sessizliği korkutuyor beni… Uzaktan bana bakan bir paket sigara, adeta konuşuyor benimle. Hadi gel, gel de al içimden bir tane yak diyor. Arkadaşın olayım senin diyor sanki… İrademe yenik düşüyorum ve evet aldım bir tane… Yakıyorum... Evet, yakıyorum ve içmeye başladığım an ben ne yapıyorum diye içimdeki ses dumanın ciğerlerime gitmesine engel olmaya çalışıyor sanki… Beni geçmişe götürüyor bir an… Kahve ve sigaralı geçirdiğim, yalnız başıma aylarca yaşayıp adeta delirdiğim günlere… Yalnızlık ve sessizlikken korkuyorum… Hatırlıyorum, o gecelerimde genelde küçük kâğıt parçacıklarına yazar ve biriktirirdim. Elimde soğumuş kahvem ve adeta günde iki paket bitirdiğim zamanlar ki, sigara beni nerdeyse verem yapacaktı. 2 hafta ateş içerisinde yanarak yanız yattığımı ve günün birinde dışarıya kendime ilaç ve yiyecek almak için çıktığımda anahtarı içeride unuttuğum için iki saat dışarıda kaldığımı ve kapıyı kırdırarak içeriye girdiğim… Çilingire verecek param kalmadığı için üniversite kimliğimi bıraktığım zamanlar… Kapımı kimsenin çalıp da beni ziyarete gelmediği zamanlar. Kötü günler, geçmişte bıraktığım unutulmaz geceler. Bırak da bana sıcak bir çorba yapmasını da gelip hal hatır sormayan kimsemin olduğu zamanlar kendimi dışlanmış hissediyordum oysaki kendim kendimi dışlamışım diyorum şimdi. Televizyon olsa da açsam gecenin köründe bir saçma sapan TV programı ya da dizi izlesem ya da öyle açık bıraksam da gürültü yapsa diyorum kendi kendime… İlham perileri dolaşıyor etrafımda… Onları görmezden geliyorum. Şeytana uyuyor ve sigaramı keyifle olmasa da içmeye çalışıyorum… Uzun süredir sigara içmemenin verdiği bir baş ağrısı yakalıyor beni… Birazda mide bulantısı… İlaçlar hemen başucumda… İçiyorum yarım kalan soğuk suyla… O da kurtarmıyor bu acıyı… Kalp atışlarım hızlanıyor… Akşamdan yediğim her şeyi çıkartası geliyor midemin sanki. Biraz duruyor… Kollarımı açıyor ve derinde nefes alıyorum… Neden bu kadar sıla özlemi yaptığımı düşünüyorum… Şarkı dinlemeye korkar oldum… Sürekli aynı şarkılar beynimde dolaşıyor zaten… Filimler beni kurtarmıyor… Kasım yağmuru da bitti… "Güneşli" bir aralık bekliyor sanki… Evet, içimde o umutla yaşıyorum… Umutlar işkencedir derler ya… Kendime fiziksel acı çektirmemden sıkıldım artık… Neyim ben? Ruhumun suçunu neden vücudum çeksin ki… Kimdir günahkâr "O" mu "ben" mi? Şuan parmaklarım nasıl yazıyor ona hayret ediyorum… Neden bu cümleyi kullandım onu sonra anlarsın belki ama bazen istediğin zaman gerektiğinden fazlasını da yapabiliyorsun demek ki… Mutsuz olmamak elde değil… Düşüncelerinden arınmak da… Uyku hapları mı alsam ne yapsam? Bilinçaltıma yerleşen şeyler uykumda çıksa da geçici de olsa mutlu olsam… Dayanamıyorum… Onu keşfettim bu akşam… Dayanamıyorum… Ve dayanamam! Fotoğraflarına kaç bin kes baktığımı hatırlamıyorum… Sanki suratını unutacağımdan korkak bir hafıza hastası gibi… Yapmak istediğimin fazlasını yapmak istiyorum çünkü ben gerçekten "biz"i seviyorum!